Miña terra, miña Galicia


A morriña é o único sentimento triste e bonito á vez; faiche sentir que pertences a un lugar marabilloso, pero despois recórdache que estas lonxe del.

Cómo pode ser algo tan terrible e esperanzador ó mesmo tempo?

Sabes que tes un fogar fermoso, cheo de tonos verdes e lugares máxicos feitos de pedra; pero a pesar de saber que hai un recuncho do mundo que é só teu, non o podes alcanzar, e sempre ves os demais lugares un pouco máis apagados, sen tanta cor, nin tanto brillo.

Nos demais sitios non che ofrecen mazás, patacas, fresas, pementos ou tomates da horta, nin preguntan de quen eres.

Porque en Galicia temos neniños, casiñas, gatiños e un montón de cousas riquiñas, que nos outros sitios non soan tan xeniales.

Porque coma en casa, non se está en ningún sitio.

E acabas por botar de menos a choiva (cousa que nunca imaxinaches) e o cambio de estación, cando non sabes se saír con pantalón corto ou chaqueta (aínda que somos galegos, imos coa chaqueta a todas partes). Botas en falta as flores amarelas das mimosas e dos toxos, as velliñas do pobo que sempre che din que medraches moito (aínda que midas 1,50 e teñas 30 anos), as praias de auga xeada, os montes, as casas vellas de pedra, a emoción do primeiro raio de sol do ano e todas as cousiñas que fan de Galicia única e perfecta.

Para todas as persoas que están lonxe do seu fogar, e para as que teñen a sorte de estar nel. Feliz día das letras galegas.

---

La nostalgia es el único sentimiento triste y bonito a la vez; te hace sentir que perteneces a un lugar maravilloso, pero después te recuerda que estás lejos de él.

¿Cómo puede ser algo tan terrible y esperanzador al mismo tiempo?

Sabes que tienes un hogar hermoso, lleno de tonos verdes y lugares mágicos hechos de piedra; pero a pesar de saber que hay un rincón del mundo que es sólo tuyo, no lo puedes alcanzar y siempre ves los demás lugares un poco más apagados, sin tanto color, ni tanto brillo.

En los demás sitios no te ofrecen manzanas, patatas, fresas, pimientos o tomates de la huerta, ni te preguntan de quien eres.

Porque en Galicia tenemos "neniños", "casiñas", "gatiños" y un montón de cosas adorables, que en otros sitios no suenan tan geniales.

Porque como en casa no se está en ningún sitio.

Y acabas por echar de menos la lluvia (cosa que nunca imaginaste) y el cambio de estación, cuando no sabes si salir con pantalón corto o chaqueta (aunque somos gallegos, vamos con la chaqueta a todas partes). Echas en falta las flores amarillas de las mimosas y los toxos, las viejitas del pueblo que siempre te dicen que creciste mucho (aunque midas 1,50 y tengas 30 años), las playas de agua helada, los montes, las casas viejas de piedra, la emoción del primer rayo de sol del año y todas las cositas que hacen de Galicia única y perfecta.

Para todas las personas que están lejos de su hogar y para las que tienen la suerte de estar en él. Feliz día de las letras gallegas.

Comentarios